چرا دلتنگش نمی شوم؟
دیروز بعد از اینکه مطلب قبلی را نوشتم و پست کردم(«پست کردن» برای مطالب وبلاگ هم کاربرد داشت یا برای عکس های ایسنتاگرام استفاده میشد؟-_-)، داشتم فکر میکردم چرا پدربزرگ مادری ام را انقدر دوست دارم و هنوز هم بعد از هشت سال، دلتنگش میشوم و برایش اشک میریزم؟ اما این برای پدربزرگ پدری ام چنین احساسی ندارم و دلتنگش نمیشوم و حتی روزهای بعد از مرگش هم برایش گریه نکردم؟ قصه این نیست که خاطرات کمتری با او داشتم یا پدربزرگ مهربانی نبود، اتفاقا قربان صدقه ام میرفت، تا وقتی سرحال بود هرموقع به دیدنش میرفتم، از جیبش پول درمی آورد و به من میداد، و حتی لحظه های خیلی بیشتری را درکنارش سپری کردم؛ اما وقتی به نبودنش فکر میکنم، هیچ چیز اذیتم نمیکند....
یک هفته قبل از مرگ پدربزرگ مادری ام، داشتیم با خواهرم درمورد این موضوع حرف میزدیم که پدربزرگ چقدر آدم مومن و درستکار و خوب و با اخلاق است! و ما چقدر دوستش داریم! حتی یک ماه پیش از مرگش وقتی دیدمش و دست هایش را بوسیدم و به من لبخند زد، حس کردم چقدر دیدن این آدم احساس خوبی به من میدهد.... اما پدر بزرگ پدر ام، ماه های آخر زندگی اش، ناتوان، مریض و بی هوش و حواس شده بود...دیگر قربان صدقه ام نمیرفت، اصلا شاید دیگر مرا نمیشناخت. ماه های آخر روزهای پر تنش و پرفشاری بودند، من علاوه بر امتحان های نهایی مدرسه، باید با مهمان های همیشگی کنار می آمدم،خستگی پدر و مادرم را میدیدم و به خاطر ناراحتی هایی که پدربزرگ _بدون قصد و غرض و از روی مریضی_ ایجاد کرده بود، تلاش میکردم که ساعت های کمتری توی خانه باشم.
یک موضوعی توی روانشناسی مطرح است، به این شرح که ما همیشه یک ماجرا، خاطره یا رویداد را براساس آخرین بخش آن به یاد می آوریم؛ مثلا اگر یک سفر یک هفته ایِ هیجان انگیز و پرماجرا داشته باشیم و درنهایت روز آخر سفر، ماشین مان پنچر شود، دزد کیفمان را بزند یا گرفتار طوفان شویم، هر زمان که بخواهیم از این سفر یاد کنیم، آن را وحشتناک، بد و ناامید کننده به یاد خواهیم آورد...
ماجرای من هم همینطور؛ من بر اساس آخرین خاطره هایی که از پدربزرگ هایم دارم، دلتگشان میشوم و نمیشوم!
