چیزی درونم هست، قوی تر از آنچه فکرش را می کردم، که به هیچ وجه حاضر نیست از گذشته دست بکشد. مدام لابه لای روزهای رفته قدم میزند و با آن ها زندگی می کند. خاطراتش را در لایه های محافظت شده گذاشته و گاهی بیرون شان می کشد، آنطور که دوست دارد تغییر میدهد و سرجایشان بر میگرداند .بعد هرشب آن ها را به خودش نزدیک تر میکند و دور خودش میپیچید تا مبادا چیزی بیوفتد و گم شود. اما هرچقدر محکم تر به این خاطره ها چنگ میزند، بیشتر از دستش فرار می کنند. تا جایی که احساس می کند هرچقدر فکر میکند بخش هایی را یادش نمی آید. چیزهایی هست که فراموش شده اند. پس سعی میکند بیشتر خاطره ها را بیرون بیاورد تا یادش نرود. اما حاصلش می شود دیدن چیزهایی که حالا ندارد و دیگر نمیتواند داشته باشد.
جان کنده بودم برگردم به روزهایی که از دست داده بودم تا دوباره زندگی شان کنم، دقیقا مثل قبل. با همان جزئیات و کیفیت. حالا؟ توی همان موقعیتم اما هیچ چیز سر جایش نیست. با پافشاری من هم چیزی شبیه قبل نمی شود. حالا هرچقدر هم کارهایی که قبلا انجام میدادم را انجام دهم، من هیچوقت نمیتوانم دوبار یک لحظه را زندگی کنم.
- ۰ نظر
- ۱۱ ارديبهشت ۰۳ ، ۲۰:۲۳